Yazılar

---

“Graz Nere ki?”Sayı: - 13.12.2005

---

“Dedeleriniz 1600’lü yıllarda buraları ele geçiremedi ama bugün siz kültürünüzle bizleri fethettiniz”

Şehir adına konuşma yapan yetkilinin onurumuza verilen yemekte yaptığı konuşma aynen böyle idi. Avusturya’nın Graz kentinde idik. Viyana’ya takriben 180 km. mesafede Alp dağları’nın hemen başlangıç noktasında yemyeşil ormanlık bir yerde kurulu bu şehirde birkaç saat önce Sema gösterisini sunmuş ve şehrin içindeki en yüksek tepede (İstanbul’un Çamlıca’sı gibi” soğuk ve rüzgarlı bir havada üzeri tente ile kapatılmış, iki yanı kale duvarlarından oluşmuş ve ucunda portatif olarak hazırlanmış bir sahne ki, tamamen çelik konstrüksiyon bu sahnenin zemini kalın lastikle kaplı üzerinde ise dört kolonla yükseltilip alçaltılabilen onlarca spot ve mikrofon taşıyan bir çelik tavan bulunuyordu. İki saate yakın süren III. Selim´in Suzidilâra Ayin-i Şerifi icra edilmişti. 15 x 40 metre olarak seyircilerin oturmasına ayrılan bölümde sandalye yerine bank tipi aralıksız oturma yerleri konulmuş ve bunların üzerine de seyircileri ısıtabilmek için battaniyeler vardı. Ayrıca bu mahallin arka kısmında yönleri seyirciye dönük yerden yüksekliği 2,5 metre olan üst tarafları çanak anteni andıran brülörlü ısıtıcılar devamlı olarak sıcak hava üflüyordu.

ORF (Avrupa Televizyonu) seyircilerin oturma yerinin tam orta mahallinde yer almış olup adeta küçük bir stüdyo kurmuştu. Çeşitli göstergelerle kontrol edilen ses için kullanılan mikrofonlar ise iri bir zeytin tanesi büyüklüğünde idi. Bir ara hoparlörlerin hepsinin seyirciye dönük mikrofonlardan uzakta kurulduğunu görüp bizimde sesimizi duymaya ihtiyacımız var deyince, teknisyen adeta “pışık” der gibi gözlerini oynattı. Çünkü bu durumda mikrofonların uğultuya sebep olacağını biliyordu. Işık ayarı tavandaki ışıkları, oraya çıkan birkaç teknisyen, şeyhin yerine, mutribin oturuşuna ve semazenlere göre ayarlıyordu. Sonra seyyar ve direklere monte caraskallar yardımı ile bu tavan yere indirilerek spot ve mikrofonlar sabitleştiriliyordu.

Bir festival nedeniyle, Galata Mevlevihanesini Yaşatma Derneğinin Çağdaş Âşıklar Grubu “Tanz der Derwishes” Dervişlerin Dansı olarak takdim edilen bu gösteri festivalin son gecesi olan 25.5.1991 tarihine rastlıyordu. Bizden önce Endonezya, Avustralya, Peru, Brezilya, Gana grupları ikişer gece ara ile gösterilerini tamamlamışlardı.

Seyirci, seyirciye ayrılan mahalli tamamen doldurmuştu. Sema başladığında çalışan kameraların ışıkları vardı, musiki vardı, dönen semazenler vardı. Tam bir sessizlik içinde mistik bir havada ve alkışı bile çok gecikerek hatırlamıştı. Bizim sazımız, kanun malûm büyük saz, sahne gerisinde kale duvarları arasında gezinip duruyoruz. Seyircilerin arasından uzakta, bir kadın sesi “Allahüekber” ve benzeri bir takım kelamullahı tekrar edip duruyor. Bitmeyen şekilde beş dakika, on dakika sonunda Neyzen cemal Bey’e rica ettim. “Şuna bir baksana…” Gitti ve uzun süre sonra döndü. “Tüylerim diken, diken oldu” dedi. “Bir kadın seyirci etrafına seyircileri toplamış, Kuran’dan bir takım şeyler okudukça etrafındakilere tekrar ediyor. Çok kez bu bayan ‘olmadı” manasına başını sallıyor ve tekrarlıyor. Olacak şey değil” dedi.

Ertesi gün Avusturya televizyonu görüntüleri haber mahiyetinde geçti. Ayrıca oraya çok yakın Yugoslavya´da da tamamının gösterildiği haberi geldi.

Takip eden gün pazardı. Viyana’ya döndük. Otobüsle şehir turunda heykellerin güzelliğine hayran olduk. Meşhur kiliselerini gezdik. Tuna’nın üçe ayrıldığı bir yerde yapılan Tuna Kulesi’ne çıktık. 160 metre yüksekliğindeki bu kuleye asansör 35 saniyede çıkıyordu. Gece İstanbul’a döndük.

---

Yazıyı Tavsiye Et ♫

Yorumlar

---

Bu yazıya henüz yorum yapılmadı.

Yorumları okumak yada yorum yazmak için sisteme giriniz.